بین سالهای 1851 و 1862 دریافت شد اتو فون بیسمارک فرصتی برای اثبات خود در عرصه سیاست خارجی. فردریش ویلهلم چهارم. تنها 36 ساله را به توصیه ژنرال آجودان خود منصوب کرد لئوپولد فون گرلاخ در ماه مه 1851 به شورای هیئت نمایندگی پروس در کنفدراسیون آلمان.

دادگاه اکنون اعیان زمیندار آلتمارک را برای نمایندگی منافع پروس در مجلس فدرال مناسب می دانست. این کنگره دائمی از نمایندگان کشورهای عضو کنفدراسیون آلمان بود که در فرانکفورت آم ماین تشکیل جلسه داد. بیسمارک برای آشنایی با آداب و رسوم دیپلماتیک - که توسط پادشاه به مشاور خصوصی ارتقاء یافت - در ابتدا فقط به عنوان مرد دوم در سفارت کار می کرد. در ژوئیه 1851 او سرانجام به عنوان فرستاده پروس منصوب شد.

بیسمارک یکی از اعضای مجلس سفلی پارلمان باقی ماند. با این حال، کرسی را که در اکتبر 1851 به دست آورده بود، سال بعد پس از دوئل تپانچه با نماینده لیبرال خالی کرد. Georg von Vincke، که در آن هر دو حریف سالم ماندند. با این حال، این یک انحراف قطعی از برلین نبود، زیرا امید سیاسی محافظه‌کاران در نوامبر 1854 به پیشنهاد زمین‌داران پومرانیا به اولین اتاق (از سال 1855: عمارت) منصوب شد.

بیسمارک به سرعت با حوزه مسئولیت جدید خود آشنا شد و اطلاعاتی در مورد وضعیت فرانکفورت به دولت در برلین ارائه کرد. او از توانایی فزاینده‌اش «در گفتن هیچ چیز با کلمات زیاد» خوشحال بود. خانواده اش در اکتبر 1851 از او پیروی کردند و او از فضای جهانی شهر و همچنین زندگی خانوادگی و اجتماعی لذت برد.

محور فعالیت های دیپلماتیک او مشکل دوگانه گرایی اتریش-پروس در آلمان بود. اگرچه در ابتدا اساساً با سلطنت هابسبورگ دشمنی نداشت، اما به عنوان نماینده پروس برای تقویت آن در برابر قدرت پیشرو آلمان، اتریش، جنگید.

بیسمارک با تلاش های او برای ابزاری کردن کنفدراسیون آلمان برای اهداف خود مخالفت کرد. به این ترتیب او موفق شد دولت وین را از گسترش کنفدراسیون آلمان از نظر سیاست تجاری و اقتصادی به هزینه اتحادیه گمرکی آلمان که در سال 1834 تأسیس شد، باز دارد. او همچنین از تلاش آنها برای بسیج نیروهای کنفدراسیون آلمان علیه روسیه در طول جنگ کریمه (1853-1856) جلوگیری کرد - این اولین موفقیت مهم دیپلماتیک او بود! با این حال او موفق نشد برتری اتریش را متزلزل کند. او مکرراً توصیه کرد که مافوق‌هایش در برلین سیاست خارجی فعال‌تری را دنبال کنند، زیرا متقاعد شده بود که پروس دیر یا زود به یک «سندان» تبدیل می‌شود، اگر «چک‌شکن» نشود.

 یوهانا فون بیسمارک از همسرش در عرصه اجتماعی در فرانکفورت در نقش همسر یک دیپلمات حمایت کرد. نقاشی توسط یاکوب بکر، 1859 (تکثیر، © Otto-von-Bismarck-Stiftung / عکاس: یورگن هالوگ)

او ظهور را با کنجکاوی دنبال کرد ناپلئون سوم در فرانسه که پس از پیروزی در جنگ کریمه دوباره به قدرت اول قاره تبدیل شده بود. در سال 1855 بیسمارک از سفر به نمایشگاه جهانی پاریس استفاده کرد تا شخصاً امپراتور فرانسوی ها را بشناسد. در سال 1857، بیسمارک برای بار دوم به پاریس رفت و در طی آن جلسات بعدی برگزار شد. حامیان به شدت محافظه کار او در دربار نسبت به علاقه بیسمارک به امپراتوری دوم فرانسه مشکوک بودند که آن را کانون انقلابی می دانستند که همکاری با آن غیرممکن بود. مرد پروس در فرانکفورت، از سوی دیگر، متقاعد شده بود که ناپلئون سوم. با وجود اختلافات ایدئولوژیک باید به عنوان یک متحد احتمالی در نظر گرفته شود. به گفته بیسمارک، دولت در برلین باید «با واقعیت ها تجارت کند و نه با تخیل». پس باید "Realpolitik" باشد (لویی روشاو) فعالیت می کنند و کمتر به سمت اصول ضد انقلابی گرایش دارند، که در شرایط خاص در تضاد با منافع دولتی پروس است.

 ناپلئون سوم. (1808 - 1873)، امپراتور فرانسه. حکاکی دستی فولادی توسط دانیل جان پاوند، پس از نقاشی فرانتس زاور وینترهالتر، حدود سال 1860 (مجموعه خصوصی)

پس از آنکه فردریش ویلهلم چهارم به دلیل بیماری در سال 1858 امور ایالتی را به برادرش ویلهلم سپرد، بیسمارک به دلیل چنین اظهاراتی از نظر سیاسی در حاشیه قرار گرفت. نایب السلطنه یک دولت جدید لیبرال-محافظه کار را منصوب کرد، که این دیپلمات را که به عنوان طرفدار یک نوع حکومت استبدادی بدنام بود، در پایان ژانویه 1859 به سن پترزبورگ منتقل کرد. این به طور رسمی یک ترفیع بود، اما بیسمارک احساس کرد که این یک موقعیت سرد است. فرستاده جدید در دربار امپراتور شد اسکندر دوم. به شیوه ای ویژه دوستانه دریافت کرد. او زبان روسی را آموخت، با اوضاع سیاسی امپراتوری تزار آشنا شد و با مقامات دولتی روسیه روابط نزدیک برقرار کرد.

در آغاز ماه مه 1859، در برابر پس‌زمینه جنگ دوم استقلال ایتالیا، بیسمارک پیش‌نویس برنامه‌ای برای استقرار هژمونی پروس در آلمان تهیه کرد. با این کار، او حتی خواسته های جنبش ملی آلمان را به عنوان خواسته های خود پذیرفت. بلافاصله پس از آن، بیسمارک به شدت بیمار شد - درست قبل از اینکه او برای بردن خانواده خود به پروس سفر کند. با این وجود، او رفت و تقریباً یک سال پایتخت روسیه را ترک کرد. پس از بهبودی، در مارس 2 در برلین در راه بازگشت به سن پترزبورگ توسط شاهزاده جانشین پذیرایی شد.

 اتو فون بیسمارک، عکس الیز Wolff, 1859 (© Otto-von-Bismarck-Stiftung)

در نتیجه درگیری سیاسی داخلی که از سال 1859/60 در مورد اصلاحات نیروهای مسلح مورد نظر رئیس دولت تشدید شده بود، بیسمارک در برلین به عنوان یک کاندیدای وزارت در صورت تغییر دولت مورد معامله قرار گرفت. اما شاهزاده ریجنت ویلهلم در مورد او ملاحظاتی داشت. همچنین همسر ویلهلم آگوستا قاطعانه با ارتجاعی فرضی آلتمارک مخالفت کرد. از زمان انقلاب 1848/49، رابطه بین آگوستا و بیسمارک بر اساس بیزاری متقابل بود. در ژوئن 1860 بیسمارک سرانجام به همراه خانواده اش به سمت خود در سن پترزبورگ بازگشت. او بerichاو از پایتخت روسیه به مافوق خود پاسخ داد و تحولات سیاسی اروپا و آلمان را از دور زیر نظر داشت.

در تابستان 1861، بیسمارک در طول اقامت در آلمان پادشاه جدید شد - پس از مرگ فردریش ویلهلم چهارم در ژانویه 1861، شاهزاده نایب السلطنه به عنوان ویلیام اول بر تخت پروس نشست - به بادن بادن دستور داد. بیسمارک برنامه ای برای سیاست آلمان پروس تدوین کرد: پروس باید از جنبش اتحاد ملی به عنوان "وسیله فشار" برای "به دست آوردن دست برتر در مبارزه با اتریش و دولت های مرکزی" استفاده کند. دوباره شایعاتی مبنی بر منصوب شدن بیسمارک به سمت وزارت دولتی پروس منتشر شد، اما چنین پیشنهادی ارائه نشد. پس از شرکت در مراسم تاجگذاری ویلهلم اول در کونیگزبرگ در 18 اکتبر 1861، به سن پترزبورگ بازگشت. ساعت او هنوز فرا نرسیده بود، اما در مارس 1862 وقت او در روسیه به پایان رسید و او به برلین بازگشت.

در همین حال، درگیری بین ولیعهد و پارلمان بر سر مسئله اصلاحات ارتش تشدید شد. پیشنهادهایی از سوی افراد نزدیک به پادشاه وجود داشت که بیسمارک باید به دولت منصوب شود، اما ویلهلم اول هنوز در مورد سپردن پست وزارتی به دیپلمات «بی ثبات» مردد بود.

 او همچنان از مخالفان سیاسی بیسمارک باقی ماند: آگوستا، ملکه پروس و بعداً امپراتور آلمان. پرتره بر اساس مدلی از ریچارد لاچرت، در حدود سال 1870 (© Otto-von-Bismarck-Stiftung)

پس از اینکه بیسمارک صریحاً درخواست "استخدام یا خروج" کرد، در ماه مه 1862 به نمایندگی پروس در پاریس منتقل شد. بیسمارک به زبان فرانسوی مسلط صحبت می کرد و قبلاً در سفرهای قبلی با کشور آشنا شده بود. فرستاده جدید پروس همچنین در دربار امپراتور ناپلئون سوم که سعی در حفظ روابط خوب با پروس داشت، مورد استقبال قرار گرفت. از آنجایی که زندگی اجتماعی در پایتخت فرانسه تا حد زیادی در تابستان 1862 متوقف شده بود، بیسمارک از این فرصت استفاده کرد و از نمایشگاه جهانی لندن بازدید کرد. در آنجا با نخست وزیر نیز گفتگوهایی صورت گرفت هنری جان تمپل، ویسکونت پالمرستونو رهبر اپوزیسیون، بنجامین دیرائلی.

به محض بازگشت به پاریس، مرخصی گرفت و به جنوب فرانسه سفر کرد. او در استراحتگاه ساحلی بیاریتز با پرنس سفیر روسیه در بلژیک ملاقات کرد. نیکولای اورلوفو همسر جوانش کاترین اورلووا. بیسمارک زمان زیادی را با آنها گذراند و عاشق "پرنسس ناز" (شاهزاده خانم) شد که او را به یاد اولین عشق بزرگ خود می انداخت. ماری فون تادن به یاد آورد. او به ابتکار خود تعطیلاتش را تمدید کرد و از بودن در کنار معشوق لذت برد. در نهایت، این عاشقانه به نتیجه نرسید و پس از اقامت کوتاهی در پیرنه، بیسمارک به پاریس بازگشت. او در اواسط سپتامبر 1862 تلگراف هایی از وزیر خارجه پروس دریافت کرد آلبرشت فون بیernstorff و وزیر جنگ پروس آلبرت رون، که در آن از او خواسته شد که فوراً به برلین گزارش دهد.